Partneralimentatie: 12 jaar? Of toch niet?

In de media is al het nodige gezegd en geschreven over een wetsvoorstel, ingediend door een aantal leden van de tweede kamer, dat meent de duur en de hoogte van de partneralimentatie aanzienlijk beperkt moeten worden. Deze Kamerleden vinden dat de hoogte van de partneralimentatie moet worden gekoppeld aan de verdiencapaciteit die de alimentatiegerechtigde door het huwelijk (bijvoorbeeld door de zorg voor kinderen) heeft verloren. De duur wordt in het wetsvoorstel gekoppeld aan de leeftijd van de alimentatiegerechtigde en van de kinderen op het moment van echtscheiding. Verder wordt het mogelijk bij huwelijkse voorwaarden af te spreken dat wordt afgezien van partneralimentatie, wanneer het voorstel daadwerkelijk wet zou worden.

Regelmatig krijg ik de vraag hoe het staat met dit wetsvoorstel. Is het er bijna door? En wat zijn de gevolgen hiervan voor de betreffende cliënt? Deze wet zal voorlopig niet aangenomen worden. Er zijn nog teveel haken en ogen aan het wetsvoorstel.

Betekent dat dan dat de alimentatieplicht van 12 jaar altijd geldt? Nee, dat is zeker niet zo. In recente jurisprudentie is zichtbaar, dat rechters steeds meer van alimentatiegerechtigden verlangen dat zij alles op alles zetten, om op (niet al te lange) termijn een baan te vonden.  Zo werden onlangs een aantal uitspraken gepubliceerd, waarbij gerechtshoven de partneralimentatie op nihil stellen, op een termijn van een aantal jaar. Met andere woorden: de alimentatiegerechtigde heeft nog een aantal jaar de tijd, om met financiële ondersteuning van de ex-echtgenoot een passende baan te vinden. Daarna eindigt de alimentatie.

Zo’n oordeel volgt overigens niet “automatisch”. De advocaat van de alimentatieplichtige zal een beroep moeten doen op bestaande rechtspraak en de rechter expliciet moeten vragen de alimentatie te limiteren of op nihil te stellen op termijn. Wordt deze vraag niet voorgelegd, dan kan de rechter zo’n beslissing ook niet nemen.